Universität Kanonistische Fakultät www.iuscangreg.itCIC1983CCEONormen für die lateinische KircheOstkirchenrechtPartikularrechtEigenrecht / StatutenFrühere RechtsquellenRechtsprechung SSATInternationale VerträgeWebsitesLiteraturPeriodica de re canonicaKanonistische BibliographieSuchfunktionenLinklistSitemapLehrendeBekannte Professoren aus dem 20. Jh.
Rechtsprechung der Apostolischen Signatur über Verwaltungsstreitigkeiten
 
 

Oberster Gerichtshof der Apostolischen Signatur
Decretum definitivum vom 02.12.2006, Prot. N. 35031/05 CA


Kläger Rev.dus X
Belangte Partei Congregatio pro Institutis vitae consecratae et Societatibus vitae apostolicae
Gegenstand Dimissionis
coram Vallini
Inhalt Decretum Congressus non est reformandum.
Anmerkungen Cf. L’attività della Santa Sede 2006, p. 726.
Rechtsquellen 
?
Legenda
 
Canones des CIC1983
Alle in den Entscheidungen (sowohl im Teil in iure als auch im Teil in facto) erwähnten Canones sind als Quellen angegeben.
In Fettschrift werden diejenigen Canones angezeigt, die den Hauptgegenstand der Entscheidung bilden oder zu denen die Entscheidung ein Auslegungsprinzip formuliert.
In Kursivschrift werden diejenigen Canones des CIC von 1983 angezeigt,
- die nicht im Text der Entscheidung genannt sind, mit denen sich die Entscheidung aber befasst;
- die denjeingen Canones des CIC1917 entsprechen, von denen die - vor 1983 gefällte - Entscheidung handelt.

Andere Quellen
Es werden alle Quellen angegeben, die im Text Entscheidung (in iure oder in facto) erwähnt sind.
CIC cann. 665; 696 § 1
Evangelica testificatio n. 28
Leitsätze
1. Si contra Congressus decretum recurrentis Patronus ad Collegium tantummodo provocat pro motivationibus expositis in memoriali pro Congressu et non acceptis, ullum argumentum profert ob quod Congressus erravisset, partem dispositivam eiusdem decreti impugnans, arduum videtur a conclusione eiusdem Congressus recedere (in casu rationes in decreto Congressus expositae tantum recoluntur).
1. Se il Patrono del ricorrente si limita a provocare contro il decreto del Congresso per i motivi già esposti nel memoriale precedente al Congresso e non accettati, non adduce alcun argomento per il quale il Congresso avrebbe errato e impugna la parte dispositiva del medesimo decreto, sembra arduo recedere dalla conclusione dello steso Congresso (nel caso si riassumono semplicemente le ragioni esposte nel decreto del Congresso).
2. Ratio praeteritae et diutinae oppositionis ex parte legitimorum Superiorum adversus exsecutionem decreti competentis Curiae Romanae Dicasterii, quaeque etiamnunc a praecepto oboedientiae recurrentem excusaret, nulla refert; nam in casu praeceptum ad propriam domum religiosam revertendi in se haud «legibus divinis vel constitutionibus Instituti manifesto adversatur» nec «malum grave et certum secumfert» (Paulus PP. VI, Adhort. Apost. Evangelica testificatio, diei 29 iunii 1971, n. 28) vel pro fidelibus vel pro ipso sodale, neque recurrens bonam fidem invocare potest, quia ipsi Superiores olim recusantes nunc sunt praecipientes quae agenda sunt.
2. Non interessa il fatto che prima e a lungo i legittimi Superiori si siano opposti alla esecuzione del decreto del competente Dicastero della Curia Romana, e che questo scuserebbe tuttora il ricorrente dal precetto di obbedienza; infatti nel caso il precetto di rientrare nella propria casa religiosa in se stesso non «è manifestamente contrario alle leggi divine o alle costituzioni dell’istituto» né «comporta un male grave e certo» (Paolo PP. VI, esortazione apostolica Evangelica testificatio del 29 giugno 1971, n. 28) per i fedeli o per lo stesso sodale, né il ricorrente può invocare la buona fede perché i Superiori che allora si opponevano oggi comandano quanto deve essere fatto.
3. Quoad brevissima tempora ad oboediendum in praeceptis data, ea nihil attinent ad dimissionem recurrentis, qui dimissus non est quia revertere ad domum non potuisset intra terminos, sed quia ad domum revertere pertinaciter recusavit.
3. I brevissimi termini dati dai precetti per obbedire non rilevano nella dimissione del ricorrente, che non è stato dimesso perché non avrebbe potuto tornare alla comunità, ma perché ha ricusato pertinacemente di rientrarvi.
4. Defectus scandali et damni communionis ecclesialis ex modo agendi recurrentis haud relevat, cum hae circumstantiae aggravantes haud sunt necessariae pro dimissione sodalis.4. Il fatto che dal modo di comportarsi del ricorrente non ne venga né scandalo né danno alla comunione ecclesiale non rileva perché queste circostanze aggravanti non sono richieste per la dimissione di un sodale.

Autor der Leitsätze (auf Latein) und der italienischen Übersetzung: © G. Paolo Montini