Universität Kanonistische Fakultät www.iuscangreg.itCIC1983CCEONormen für die lateinische KircheOstkirchenrechtPartikularrechtEigenrecht / StatutenFrühere RechtsquellenRechtsprechung SSATInternationale VerträgeWebsitesLiteraturPeriodica de re canonicaKanonistische BibliographieSuchfunktionenLinklistSitemapLehrendeBekannte Professoren aus dem 20. Jh.
Rechtsprechung der Apostolischen Signatur über Verwaltungsstreitigkeiten
 
 

Oberster Gerichtshof der Apostolischen Signatur
Decretum definitivum vom 14.05.2009, Prot. N. 40842/08 CA


Kläger D.nus X
Belangte Partei Congregatio pro Clericis
Gegenstand Suppressionis paroeciae X; Demolitionis ecclesiae
coram Versaldi
Inhalt Decretum Congressus non est reformandum
Anmerkungen Cf. L’attività della Santa Sede 2009, 599
Rechtsquellen 
?
Legenda
 
Canones des CIC1983
Alle in den Entscheidungen (sowohl im Teil in iure als auch im Teil in facto) erwähnten Canones sind als Quellen angegeben.
In Fettschrift werden diejenigen Canones angezeigt, die den Hauptgegenstand der Entscheidung bilden oder zu denen die Entscheidung ein Auslegungsprinzip formuliert.
In Kursivschrift werden diejenigen Canones des CIC von 1983 angezeigt,
- die nicht im Text der Entscheidung genannt sind, mit denen sich die Entscheidung aber befasst;
- die denjeingen Canones des CIC1917 entsprechen, von denen die - vor 1983 gefällte - Entscheidung handelt.

Andere Quellen
Es werden alle Quellen angegeben, die im Text Entscheidung (in iure oder in facto) erwähnt sind.
PB art. 123 § 1;  
Normae Speciales art. 116
Leitsätze
1. Iuxta Signaturae Apostolicae praxim et iurisprudentiam legitimatione activa ad recursum contentiosum administrativum proponendum gaudent «ii tantum qui - vel directe vel per procuratorem legitime constitutum - coram Dicasterio Curiae Romanae egerunt» (Decretum Congressus diei 3 maii 1995, prot. n. 24388/93 CA). Nullius proinde momenti iuridici est ad praefatam legitimationem activam constituendam quod quis decreto impugnato sese opposuit, aliquod adiumentum aliis praebuit in variis instantiis parandis, tamquam notarius eorum remonstrationem subsignavit, transmissionem eorum recursus curavit, responsionem a Dicasterio flagitavit et eiusdem responsionem pro ipsis rogantibus recepit. Neque ad rem interest quod quis, adhuc pendente recursu hierarchico, a Signatura Apostolica responsiones interlocutorias ad suas instantias recepit (in casu Dicasterium ipsum, recursum hierarchicum reiciens, incidenter declaraverat D.num X non esse partem legitime recurrentem).
1. Secondo la prassi e la giurisprudenza della Segnatura Apostolica godono di legittimazione attiva a proporre ricorso contenzioso amministrativo «solo coloro che agirono – direttamente o per il tramite di un procuratore legittimamente costituito – di fronte al Dicastero della Curia Romana» (Decreto del Congresso del 3 maggio 1995, prot. n. 24388/93 CA). Non ha quindi alcuna rilevanza giuridica in ordine alla costituzione della legittimazione attiva che qualcuno si sia opposto al decreto impugnato, abbia offerto un certo aiuto ad altri nel preparare varie istanze, abbia sottoscritto come notaio la loro rimostranza, abbia provveduto alla trasmissione del loro ricorso, abbia insistito per la risposta da parte del Dicastero e abbia ricevuto la risposta del medesimo per gli stessi che l’avevano domandata. E neppure riguarda la cosa il fatto che qualcuno, pendente fino ad allora il ricorso gerarchico, abbia ricevuto dalla Segnatura Apostolica risposte interlocutorie alle sue istanze (nel caso lo stesso Dicastero, respingendo il ricorso gerarchico, incidentalmente aveva dichiarato che il Signor X non era parte legittimamente ricorrente).
2. Ad recursum contentiosum administrativum proponendum satis non est quod quis se intentionem recurrendi patefacere adversus decretum Curiae Romanae Dicasterii, si et quatenus ipse de facto non facit.
2. Per proporre ricorso contenzioso amministrativo non basta che qualcuno manifesti l’intenzione di ricorrere contro un decreto di un Dicastero della Curia Romana, se e per quanto egli stesso poi di fatto non lo faccia.
3. Adversus decretum, quo Congressus recursum contentiosum administrativum ad disceptationem non admittit, ad Collegium recurrere tantum potest qui eundem recursum de facto proposuit (in casu recurrentes apud Dicasterium tantum intentionem recursum contentiosum administrativum proponendi patefecerant).3. Avverso il decreto, con il quale il Congresso non ammettere il ricorso contenzioso amministrativo alla discussione, può ricorrere al Collegio solo chi ha di fatto proposto lo stesso ricorso (nel caso i ricorrenti presso il Dicastero avevano manifestato solo l’intenzione di proporre ricorso contenzioso amministrativo).

Autor der Leitsätze (auf Latein) und der italienischen Übersetzung: © G. Paolo Montini