Universität Kanonistische Fakultät www.iuscangreg.itCIC1983CCEONormen für die lateinische KircheOstkirchenrechtPartikularrechtEigenrecht / StatutenFrühere RechtsquellenRechtsprechung SSATInternationale VerträgeWebsitesLiteraturPeriodica de re canonicaKanonistische BibliographieSuchfunktionenLinklistSitemapLehrendeBekannte Professoren aus dem 20. Jh.
Rechtsprechung der Apostolischen Signatur über Verwaltungsstreitigkeiten
 
 

Oberster Gerichtshof der Apostolischen Signatur
Sententia definitiva vom 20.05.1978, Prot. N. 8110/76 CA


Kläger Rev.da X
Belangte Partei S. Congregatio pro Religiosis et Institutis Saecularibus
Diözese Albae Pompeien.
Gegenstand Dimissionis
coram Oddi
Fundstelle CpR 60 (1979) 275-278
LE VI, n. 4667
Download
Übersetzungen angl., Digest IX, 480-485
Inhalt Constat de violatione legis sive in procedendo sive in decernendo.
Anmerkungen Cf. etiam prot. n. 12300/80 CA
Rechtsquellen 
?
Legenda
 
Canones des CIC1983
Alle in den Entscheidungen (sowohl im Teil in iure als auch im Teil in facto) erwähnten Canones sind als Quellen angegeben.
In Fettschrift werden diejenigen Canones angezeigt, die den Hauptgegenstand der Entscheidung bilden oder zu denen die Entscheidung ein Auslegungsprinzip formuliert.
In Kursivschrift werden diejenigen Canones des CIC von 1983 angezeigt,
- die nicht im Text der Entscheidung genannt sind, mit denen sich die Entscheidung aber befasst;
- die denjeingen Canones des CIC1917 entsprechen, von denen die - vor 1983 gefällte - Entscheidung handelt.

Andere Quellen
Es werden alle Quellen angegeben, die im Text Entscheidung (in iure oder in facto) erwähnt sind.
[CIC1917] 649-653; 650 § 2; 650 § 3; 651 § 3; 652 § 3; 656-662; 660; 661 § 3; 662
Leitsätze
1. Graves causae exteriores cum incorrigibilitate non apparent ex asserta difficiliore sodalis indole, si primis viginti quinque annis non probatur asperitas indolis, quae ceterum est vitium naturae quod ingressum eius in religionem non impedivit, nec sufficit ad sodalem perpetuo professam dimittendam.
1. Le gravi cause esterne unite all’incorreggibilità non appaiono dalla asserita indole alquanto difficile del membro, se nei primi venticinque anni non vi sono prove della durezza dell’indole: questa indole d’altronde sarebbe una disposizione naturale che non ha impedito che il membro diventasse religioso e neppure basta per dimettere un membro di voti perpetui.
2. Diuturna absentia seu commoratio extra claustra voluntatem derelinquendi religionem vel violationem oboedientiae minime manifestat nec causam dimissionis sufficientem suppeditat, cum iussu Superiorum vel de eorum licentia, praevio medicorum consilio, copia salutis recuperandae secundum medici consilium vel conditionis animae perpendendae conceditur.
2. La prolungata assenza o commorazione fuori dalla casa religiosa non manifesta per niente la volontà di lasciare la vita religiosa o la violazione del voto di obbedienza e non costituisce causa sufficiente di dimissione, se per ordine dei Superiori o per loro permesso, dopo aver sentito il parere dei medici, si concede la possibilità di ricuperare la salute secondo il consiglio dei medici o di valutare la propria condizione spirituale.
3. Etsi diuturnae absentiae aliaeque quaedam normarum violationes, nimis severa interpretatione adhibita, in gravem sodalis culpam imputentur, mirandum magnopere est cur delicta delinquenti non fuerint exprobata cum facultate sese defendendi (in casu revera decretum dimissionis motiva quae imputabilitatem gravem et externam, necnon incorrigibilitatem manifestant, non continet).
3. Anche se con troppo severa interpretazione si imputino a grave colpa del membro prolungate assenze e alcune altre trasgressioni di norme, ci si deve assai meravigliare che i delitti non siano stati contestati a chi li ha commessi, dandogli la facoltà di difendersi (nel caso in realtà il decreto di dimissione con contiene i motivi che manifestano l’imputabilità grave esteriore e neppure l’incorreggibilità).

Autor der Leitsätze (auf Latein) und der italienischen Übersetzung: © G. Paolo Montini