Université Faculté de Droit Canonique www.iuscangreg.itCIC1983CCEODroit pour l’Église latineDroit orientaleDroit particulierDroit propre / statutsSources historiques du droit canoniqueJurisprudence STSAAccords internationauxSites webLittératurePeriodica de re canonicaBibliographie canoniqueMoteurs de rechercheLinklistSitemapProfesseursProfesseurs connus du 20e siècle
Jurisprudence de la Signature Apostolique en matière contentieuse-administrative
 
 

Tribunal suprême de la Signature apostolique
Decretum Praefecti du 03.05.1984, Prot. N. 14997/83 CA


Demandeur Rev.da X
Défendeur S. Congregatio pro Religiosis et Institutis Saecularibus
Diocèse Parisien.
Objet Dimissionis
Traductions gall., Praxis juridique et religion 3 (1986) 131-132
Contenu Recursus reicitur.
Sources 
?
Legenda
 
Canons du Code de 1983
Tous les canons qui se trovent dans les parties in iure et in facto des décisions sont rapportés dans les sources.
On indique en gras les canons qui font l’objet principal de la décision ou sur lesquels la décision pose un principe d’interprétation.
On indique en italique les canons du Code de 1983 :
- qui n’apparaissent pas dans le texte de la décision mais qui sont traités dans la décision ;
- qui correspondent aux canons du Code de 1917, dont la décision, antérieure à 1983, traite.

Autres sources
Toutes les sources qui se trouvent dans les parties in iure et in facto des décisions sont rapportées.
CIC can. 1445 § 2
[CIC1917] 652 § 2
REU art. 106
NS art. 96; art. 105 § 1
Arrêts
1. Nomine actus administrativi, quippe qui in processu contentioso administrativo apud Signaturam Apostolicam legitime impugnari possit, comprehendi nequit actus mere confirmativus – a recurrente forte studiose excitatus, i.e. intuitu restitutionis in terminis utilibus ad novum recursum exhibendum – qui exsistentia autonoma caret, quatenus ab ipso actu confirmato pendet: est simplex, mera confirmatio, excluso quolibet elemento novitatis, sive volitivae sive etiam probatoriae, actus administrativi praecedentis ex parte eiusdem auctoritatis (in casu competens Curiae Romanae Dicasterium rescripsit se nihil addendum habere litteris suo tempore missis, quod nequidem uti actus confirmativus haberi posse videtur).
1. Sotto la denominazione di atto amministrativo (quello che può essere legittimamente impugnato nel processo contenzioso amministrativo presso la Segnatura Apostolica) non si può comprendere l’atto meramente confermativo – magari suscitato appositamente dal ricorrente, per riottenere, per esempio, la possibilità di esibire in tempo utile un nuovo ricorso – che manca di esistenza autonoma propria, in quanto dipende dal medesimo atto confermato: è una mera, semplice conferma, dalla quale è escluso qualsiasi elemento di novità, sia rispetto alla volontà sia anche alla prova, dell’atto amministrativo precedente della medesima autorità (nel caso il competente Dicastero della Curia Romana rispose di non aver nulla da aggiungere alla lettera a suo tempo inviata, il che non sembra neppure poter essere considerato atto confermativo).
2. Recursus proinde adversus actum mere confirmativum propositus reiciendus est ob defectum praesuppositi.2. Il ricorso, pertanto, proposto avverso un atto meramente confermativo deve essere rigettato per mancanza di presupposto.
Commentaires J. Schlick, «Des limites de la justice administrative dans l’Église catholique», Praxis juridique et religion 3 (1986) 127-135

Auteur des arrêts (en latin) et de la traduction italienne : © G. Paolo Montini