Université Faculté de Droit Canonique www.iuscangreg.itCIC1983CCEODroit pour l’Église latineDroit orientaleDroit particulierDroit propre / statutsSources historiques du droit canoniqueJurisprudence STSAAccords internationauxSites webLittératurePeriodica de re canonicaBibliographie canoniqueMoteurs de rechercheLinklistSitemapProfesseursProfesseurs connus du 20e siècle
Jurisprudence de la Signature Apostolique en matière contentieuse-administrative
 
 

Tribunal suprême de la Signature apostolique
Decretum definitivum du 14.03.2009, Prot. N. 40073/07 CA


Demandeur D.nus Wallner
Défendeur Congregatio pro Clericis
Diocèse Ratisbonen.
Objet Declarationis inhabilitatis ad vocem passivam
coram Echevarría Rodríguez
Traductions Amtsblatt für die Diözese Regensburg (2009) 62-64 (germ.)
Contenu De recursu adversus decretum reiectionis a Congressu latum. Recursus non admittitur ad disceptationem.
Notes Cf. L’attività della Santa Sede 2009, 599
Sources 
?
Legenda
 
Canons du Code de 1983
Tous les canons qui se trovent dans les parties in iure et in facto des décisions sont rapportés dans les sources.
On indique en gras les canons qui font l’objet principal de la décision ou sur lesquels la décision pose un principe d’interprétation.
On indique en italique les canons du Code de 1983 :
- qui n’apparaissent pas dans le texte de la décision mais qui sont traités dans la décision ;
- qui correspondent aux canons du Code de 1917, dont la décision, antérieure à 1983, traite.

Autres sources
Toutes les sources qui se trouvent dans les parties in iure et in facto des décisions sont rapportées.
CIC cann. 212; 212 § 3; 228 § 2; 512 § 3; 537
Lumen gentium 37;  
Presbyterorum Ordinis 9;  
Instructio Ecclesiae de mysterio 5;  
Litterae apostolicae Novo millennio ineunte 45
Arrêts
1. Canon 512, § 3, qui praescribit: «Ad consilium pastorale ne deputentur nisi christifideles certa fide, bonis moribus et prudentia praestantes», non solum consilium pastorale dioecesanum respicit, sed vi art. 5, § 2 Instructionis Ecclesiae de mysterio etiam consilium pastorale paroeciale et consilium paroeciale a rebus oeconomicis.
1. Il canone 512, § 3, che prescrive: «Al consiglio pastorale non vengano designati se non fedeli che si distinguono per fede sicura, buoni costumi e prudenza», riguarda non solo il consiglio pastorale diocesano, ma, in forza dell’art. 5, § 2 dell’Istruzione Ecclesiae de mysterio, anche il consiglio pastorale parrocchiale e il consiglio parrocchiale per gli affari economici.
2. Publicae contestationes adversus Episcopum in grave discrimen vocant qualitates iure requisitas vel sin minus indicium grave constituunt imprudentiae in rebus ecclesiasticis agendis, quod per se inhabilem reddit consiliis ecclesiasticis participandis (in casu oppositio erga Episcopum, quippe quae christifidelium simultates et odia adversus eundem Praesulem excitavit eiusque personam detraxit, legitimum iuris defensionis exercitium, vel causa de gremiis pastoralibus pendente, nullo modo habenda est, atque damna graviora communioni ecclesiasticae intulit, quae omnia indicium sat evidens constituunt inhabilitatis consiliis ecclesiasticis participandis).
2. Le pubbliche contestazioni contro il Vescovo pongono in grave discrimine le qualità richieste dal diritto o almeno costituiscono grave indizio di imprudenza nel trattare le questioni ecclesiastiche, ciò che per se rende inabili a far parte dei consigli della Chiesa (nel caso l’opposizione al Vescovo, che ha incitato l’avversione e l’odio dei fedeli verso lo stesso Presule e ha attaccato la sua persona, non può essere ritenuta un legittimo esercizio del diritto di difesa, anche pendente una causa sui consigli pastorali, e ha inferto gravi danni alla comunione ecclesiastica, il che costituisce indizio abbastanza evidente di inabilità a far parte dei consigli ecclesiastici).
3. Arcta conexio cum ducibus coetus, qui inscribitur Wir sind Kirche, in publicis eorundem contestationibus adversus legitimas Episcoporum vel Sanctae Sedis disciplinares dispositiones, sicuti adversus Ecclesiae magisterium circa res quae ad doctrinam vel ad mores pertinent, inhabiles reddit christifideles ad consilia ecclesiastica ad normam iuris in Ecclesia particulari constituta participanda, donec saltem iidem christifideles se alienos declarent principiis atque intentis illius coetus.3. Lo stretto collegamento con i responsabili del gruppo, chiamato Wir sind Kirche, durante le loro pubbliche contestazioni contro legittime disposizioni disciplinari dei Vescovi o della Santa Sede, come contro il magistero della Chiesa in materia di dottrina e morale, rende i fedeli inabili a far parte dei consigli ecclesiastici costituiti a norma del diritto nella Chiesa particolare, almeno finché gli stessi fedeli non si distanzino dai principi e dagli intenti del menzionato gruppo.
Commentaires M. Visioli, «Lo status giuridico del consigliere per gli affari economici», QDE 25 (2012) 428-430

Auteur des arrêts (en latin) et de la traduction italienne : © G. Paolo Montini